รายละเอียดโครงการ

ปัจจุบัน แวดวงด้านกาพัฒนาระดับนานาชาติให้ความสำคัญกับแนวทางใหม่ในการพัฒนาเศรษฐกิจ โดยเฉพาะ “เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน” หรือ sustainable development goals (SDGs) และแนวคิดว่าด้วย “การ เติบโตอย่างมีส่วนร่วม” (Inclusive Growth) ซึ่งหมายถึงการเติบโตที่ก่อให้เกิดการแบ่งปันผลประโยชน์ร่วมกัน และสร้างโอกาสอย่างเสมอภาคกันระหว่างคนทุกกลุ่มในสังคม ทั้งนี้สืบเนื่องมาจากบทเรียนจากการพัฒนาใน อดีตที่ให้ความสำคัญกับการเติบโตทางเศรษฐกิจเป็นหลัก โดยละเลยมิติอื่นๆ ผลจึงปรากฎว่า เมื่อการเติบโต สูงขึ้นจนถึงระดับหนึ่ง แต่กลับเกิดผลกระทบภายนอกที่ไม่ต้องการตามมา เช่น ปัญหาด้านสิ่งแวดล้อม และ ความเหลื่อมล้ำทางสังคม เป็นต้น ในการพัฒนายุคใหม่จึงให้ความสำคัญกับการพัฒนาที่ยั่งยืนและลดความ เหลื่อมล้ำทางสังคม ขณะเดียวกัน แนวคิดเรื่องความรับผิดชอบของธุรกิจต่อสังคม ( Corporate Social Responsibility หรือ CSR) ซึ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้สิบกว่าปีก็ได้รับการสนับสนุนมากขึ้น และมีบทบาทที่ชัดเจน มากขึ้นในการส่งเสริมการพัฒนาที่ยั่งยืนควบคู่กับภาครัฐและภาคประชาชน ในประเทศไทย ผลพวงที่เกิดจากการพัฒนาที่ผ่านมาก็ไม่ต่างจากที่เกิดขึ้นในประเทศอื่น ในงานวิจัย เรื่อง “การเติบโตอย่างมีส่วนร่วมของไทย” จัดทำ โดย สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย (TDRI) และ ธนาคารแห่งประเทศไทย โดยใช้ข้อมูลรายจังหวัด พบว่ามีปัจจัยที่สำคัญอยู่ 4 ด้าน ที่จะช่วยให้การเติบโตของ ไทยก่อให้เกิดความเท่าเทียมกันมากขึ้น ได้แก่ (1) ภาคการเงิน โดยเฉพาะการเข้าถึงสินเชื่อ หรือการลงทุนของ คนยากจน (2) ภาคแรงงาน โดยเฉพาะการที่แรงงานต้องมีหลักประกันในการทำงาน (3) ภาคการพัฒนา โดยเฉพาะความสมดุลของการพัฒนาระหว่างเมืองและชนบท (4) ภาคนโยบายการเมือง โดยเฉพาะการให้ ความสำคัญกับนโยบายที่ยกระดับคุณภาพแรงงานและประสิทธิภาพในการผลิต ในแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560-2564 ไทยได้นา กรอบแนวคิด ทั้งเรื่อง เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน และ การเติบโตอย่างมีส่วนร่วม มาประยกุต์ใช้ในหลายยุทธศาสตร์ เช่น ยทุธศาสตร์ การพัฒนาคน ยุทธศาสตร์การสร้างความเป็นธรรมและลดความเหลื่อมล้ำในสังคม ยุทธศาสตร์การพัฒนาภาค เมือง และพื้นที่เศรษฐกิจ เป็นต้น แนวคิดและแนวทางด้าน CSR ในประเทศไทยก็มีความชัดเจนมากขึ้น ภาครัฐ โดยกระทรวงการพัฒนา สังคมและความมั่นคงของมนุษย์ได้จัดทำ ยุทธศาสตร์การส่งเสริมความรับผิดชอบต่อสังคมของภาคธุรกิจ สำหรับแนวทางการขับเคลื่อนยุทธศาสตร์สู่การปฏิบัติ ภาคเอกชน ได้แก่ สภาหอการค้าแห่งประเทศไทย สภา อุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย สมาคมธนาคารไทย สภาอุตสาหกรรมท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย สภาธุรกิจ ตลาดทุนไทย ฯลฯ จะมีบทบาทในการส่งเสริมองค์ความรู้ด้านความรับผิดชอบต่อสังคมให้แก่สมาชิกทั้งใน ส่วนกลางและส่วนภูมิภาค รวมทั้งการพัฒนา SMEs ที่เป็นห่วงโซ่อุปทาน (Supply Chain) ทั้งต้นน้ำ กลางน้ำ ปลายน้ำ ให้มีความรับผิดชอบต่อสังคมในกระบวนการดำเนินงาน (CSR-in-process) เพื่อน าไปสู่การเป็นห่วงโซ่ คุณค่า (Value Chain) ตลอดจนส่งเสริมให้มีการปฏิบัติด้านความรับผิดชอบต่อสังคมที่ตอบสนองต่อประเด็น ปัญหาของชาติ ทั้งในด้านเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อมในทุกระดับ ทุกมิติ และให้ความสำคัญกับการ ป้องกันแก้ไขผลกระทบที่อาจจะเกิดขึ้นจากกระบวนการดำเนินงานของกิจการ เพื่อให้นำไปสู่การเพิ่มขีด ความสามารถในการแข่งขัน และความเติบโตของกิจการอย่างยั่งยืน ควบคู่กับความเจริญเติบโตของสังคมและ สิ่งแวดล้อมโดยรวม ในกรณีของภาคเหนือ แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาภาคเหนือ กำหนดไว้ว่า “ภาคเหนือมีศักยภาพสูง เหมาะแก่การพัฒนาสู่การเป็นฐานเศรษฐกิจสร้างสรรค์มูลค่าสูง มีความสมบูรณ์ด้านการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิง สร้างสรรค์บริการด้านสุขภาพ ด้านการศึกษาการผลิตสินค้าสร้างสรรค์ที่สร้างมูลค่าเพิ่มสูง การเกษตรปลอดภัย และเกษตรอินทรีย์ ตลอดจนการพัฒนาระบบดูแลผู้สูงอายุเพื่อรองรับการเปลี่ยนแปลงเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุ โดย เป็นศูนย์กลางกลุ่มประเทศเพื่อนบ้านในอาเซียนที่เชื่อมต่อไปยังจีนและอินเดียได้ง่าย จึงเป็นฮับด้านเศรษฐกิจได้ อย่างเหมาะสม โดยเฉพาะเมืองหลักอย่างเชียงรายที่มีประชากรราว 1.2 ล้านคน เชียงใหม่ 1.7 ล้านคน และ ลำปางกว่า 7.5 แสนคน” เชียงใหม่เป็นจังหวัดที่มีผลิตภัณฑ์จังหวัดสูงที่สุดของภาคเหนือ มีกิจกรรมทางเศรษฐกิจมาก จึงเป็น ตลาดแรงงานขนาดใหญ่ที่สุดของภาค ดึงดูดให้ผู้ใช้แรงงานจำนวนมากเข้ามาทา งาน ทั้งแรงงานไทยและ แรงงานข้ามชาติจากประเทศเพื่อนบ้าน ถ้ากำลังคนหรือแรงงานเหล่านั้นมีความรู้ความสามารถและคุณภาพชีวิต ที่ดี ก็จะยิ่งมีประสิทธิภาพในการทำงาน ช่วยขับเคลื่อนการพัฒนาเศรษฐกิจได้ ตามวัตถุประสงค์ ในสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจริง แรงงานในเชียงใหม่ โดยเฉพาะแรงงานข้ามชาติที่เป็นกำลังสำคัญในธุรกิจ แทบทุกประเภท ส่วนใหญ่ยังขาดทั้งโอกาสในการพัฒนาความรู้ความสามารถและคุณภาพชีวิตที่ดี เช่น ที่พัก อาศัยขาดสุขลักษณะ งานที่ทำมีความเสี่ยงต่อสุขภาพและความปลอดภัย การเข้าไม่ถึงกฎหมายแรงงานที่มีอยู่ แล้ว เป็นต้น องค์กรพัฒนาเอกชน จำนวนหนึ่งจึงได้เข้ามาทำงานให้ความช่วยเหลือ ปัจจุบัน องค์กรพัฒนา เอกชนเหล่านี้ได้รวมกลุ่มกันเป็น “เครือข่ายแรงงานภาคเหนือ” ท าหน้าที่รวบรวมปัญหาแรงงานในพื้นที่เพื่อ แสวงหาแนวทางแก้ไขอย่างเป็นระบบและเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืนต่อไป แต่จากการประเมินผลการทำงานของ เครือข่ายมาประมาณสองปี พบว่า การที่จะแก้ไขปัญหาอย่างเป็นระบบนั้น จำเป็นต้องได้รับความร่วมมือจากผู้มี ส่วนเกี่ยวข้องที่หลากหลายมากขึ้น โดยเฉพาะจากผู้ประกอบการภาคธุรกิจ ผู้บริหารองค์กรปกครองส่วน ท้องถิ่น ข้าราชการหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง นักวิชาการและสื่อมวลชน ทางเครือข่ายแรงงานภาคเหนือจึงได้ปรึกษาหารือเรื่องนี้กับนักวิชาการในเชียงใหม่ที่สนใจประเด็น แรงงาน และเห็นพ้องกันว่าควรจะเชิญทุกภาคส่วนมาร่วมคิดหาทางออกร่วมกัน รวมทั้งพิจารณาข้อเสนอว่าด้วย การส่งเสริมให้เกิด “เชียงใหม่โมเดล” หรือเมืองต้นแบบการพัฒนาที่คำนึงถึงคุณภาพชีวิตแรงงาน ส่วน รายละเอียดจะเป็นอย่างไร ขึ้นอยู่กับผู้เข้าร่วมประชุมช่วยกันออกแบบ