รายละเอียดโครงการ

จากผลการศึกษาของ Putnam (1993) นักวิชาการทางรัฐศาสตร์ซึ่งเป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยฮาวาร์ด พบว่า ประเทศอิตาลีตอนเหนือ มีความเข้มแข็งมากกว่าตอนใต้ เนื่องจากอิตาลีตอนใต้เต็มไปด้วยผู้มีอิทธิพล หรือ พวกมาเฟีย แต่ในทางตอนเหนือเต็มไปด้วยประชาธิปไตยจึงทำให้ชุมชนเข้มแข็ง จะเห็นได้จากการมีกลุ่มองค์กรต่าง ๆ ที่ให้ความร่วมมือกันและช่วยเหลือกันในการพัฒนาสังคมจนมีความเจริญก้าวหน้า นอกจากนั้นผลการศึกษาเชิงลึกยังพบอีกว่า อิตาลีตอนเหนือเป็นสังคมที่มีแต่ความไว้วางใจ(Trust) ซึ่งความไว้วางใจในสังคม ทำให้สมาชิกในสังคมให้ความร่วมมือและการมีส่วนรวมในการพัฒนา เป็นพลังสำคัญที่มีผลต่อการพัฒนา จึงถือว่า ความไว้วางใจ เป็นถือทุนทางสังคม (Social Capital) ต่อมา Fukuyama (1999) ได้กล่าวไว้ในการสัมมนาทางวิชาการที่กองทุนการเงินระหว่างประเทศ (International Monetary Fund) ถึงความหมายของ ทุนทางสังคม หมายถึง บรรทัดฐานร่วม (Share Norm) หรือ กฎเกณฑ์ที่ไม่เป็นทางการ ที่ทำให้บุคคลตั้งแต่สองคนขึ้นไป เกิดความไว้วางใจ หรือ ไว้เนื้อเชื่อใจกันในการทำกิจกรรมร่วมกันอย่างมีประสิทธิภาพ (Fukuyama, 1999) ดังนั้น สุริยจรัส เตชะตันมีสกุล(2556) จึงสรุปว่า หากสังคมปฏิบัติตามบรรทัดฐานที่ดี เช่นการเมืองหรือการได้มาของอำนาจในการปกครองประเทศ ก็จะทำให้ประเทศเกิดภาวะความไว้วางใจในสังคม ซึ่งบรรทัดฐานทีดีของการได้มาของอำนาจทางการเมือง ในระบอบประชาธิปไตยสากลตะวันตก ได้มากจากเสียงส่วนใหญ่ของประชาชน จากระบบการเลือกตั้งที่โปร่งใส สภาพเช่นนี้ก็จะทำให้สังคมเกิดภาวะความไว้วางใจหรือความเชื่อมั่นหรือมีทุนทางสังคมสูง เมื่อสังคมมีทุนทางสังคมสูง ก็จะทำให้เกิดการร่วมกลุ่มหรือการให้ความร่วมมือกันและการมีส่วนร่วมในการพัฒนาประเทศ แต่อย่างไรก็ตามการเมืองไทยตั้งแต่ในอดีตจนถึงปัจจุบันยังตกอยู่ในความขัดแย้งหลายครั้งหลายคราว ซึ่งนิธิ เอี่ยวศรีวงศ์(2554:ออนไลน์) ระบุว่า ความขัดแย้งทางการเมืองของไทยมีสาเหตุจากผูกขาดอำนาจ หรือ กระจุกอำนาจในการปกครองไว้กับผู้มีอำนาจมากและนานเกินไป ทำให้ในอดีตเมื่อผู้มีอำนาจไม่พึงพอใจกับผู้บริหารประเทศก็มักจะใช้วิธีการยึดอำนาจโดยการทำรัฐประหาร จนนำไปสู่การต่อต้านจากประชาชนก่อเกิดความแตกแยกในสังคม ตลอดจนส่งผลต่อ ความมั่นคงของชาติในระยะยาว กรณีของประเทศไทย พบว่า เกิดความขัดแย้งแตกแยกของคนไทยมานาน มากกว่า 20 ปี ล้วนแต่มาจากความขัดแย้งทางการเมือง ทำให้สมาชิกในสังคมแบ่งพรรคแบ่งพวก ส่งผลกระทบต่อการความร่วมมือและการมีส่วนร่วมในการบริหารการพัฒนาประเทศ ในประเด็นนี้สหประชาชาติเตือนให้ระมัดระวัง 2 เรื่อง คือ 1)รัฐธรรมนูญต้องมาจากเสียงส่วนใหญ่ของประชาชน หรือ รัฐธรรมนูญต้องยึดโยงกับประชาชนและระบอบประชาธิปไตยสากล เนื้อหาในรัฐธรรมนูญต้องมีส่วนผสมของความคิดที่เป็นตัวแทนของคนทุกกลุ่ม หากไม่เป็นตัวแทนของคนทุกกลุ่มอีกกลุ่มหนึ่งก็จะไม่ยอมรับ 2)การเลือกตั้ง คณะกรรมการการเลือกต้องจัดการเลือกต้องอย่างเที่ยงธรรมหรือยุติธรรม ไม่เลือกปฏิบัติในการใช้กฎหมายหรือไม่มีมาตรฐานในการใช้กฎหมายหรือการตีความหลายมาตรฐาน นอกจากนั้นระบอบประชาธิปไตยจะสัมฤทธิ์ผลประชาชนต้องมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับระบอบประชาธิปไตยแบบเลือกตั้งอย่างแท้จริง ซึ่งรัฐสภาถือเป็นกลไกหนึ่งของระบบการเมือง ตามรัฐธรรมนูญ หากรัฐสภามีการบริหารจัดการที่ยึดหลักการบริหารจัดการที่ดี ยอมส่งผลให้การเมืองเกิดการพัฒนา ทั้งนี้ ถือว่ารัฐสภาเป็นองค์กรตามรัฐธรรมนูญที่มีหน้าที่และอำนาจโดยเฉพาะในอันที่มีผลต่อการปกครองบ้านเมืองและการบริหารประเทศในหลายด้าน เช่น การรับทราบหรือให้ความเห็นชอบในการสืบราชสมบัติ การตรากฎหมาย การให้ความเห็นชอบหนังสือสัญญา การให้ความเห็นชอบในการประกาศสงคราม การเปิดอภิปรายทั่วไปเพื่อรับฟังความคิดเห็นของสมาชิกรัฐสภา อันมีความสำคัญต่อประเทศเป็นอย่างมากจึงกำหนดการปฏิบัติหน้าที่ของรัฐสภาให้เป็นไปตามรัฐธรรมนูญ กฎหมาย และหลักนิติธรรม เพื่อประโยชน์ส่วนรวมของประเทศชาติและความผาสุกของประชาชน รัฐสภาประกอบด้วยสภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภาซึ่งมีหน้าที่และอำนาจทางด้านนิติบัญญัติและด้านอื่น ๆ จึงต้องมีผู้มีอำนาจในการควบคุมการดำเนินงานและการบริหารงานของรัฐสภา คือ ประธานรัฐสภามาจาก ผู้ดำรงตำแหน่งประธานสภาผู้แทนราษฎร รองประธานรัฐสภามาจากผู้ดำรงตำแหน่งประธานวุฒิสภา และต้องมีสมาชิกรัฐสภา คือ สมาชิกสภาผู้แทนราษฎรและสมาชิกวุฒิสภารวมกัน เมื่อมีการประชุมร่วมกันระหว่างสภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภาจะเป็นการประชุมรัฐสภาอันมีลักษณะเฉพาะ เช่น จำนวนสมาชิกเพิ่มมากขึ้นเนื่องจากเป็นการประชุมรัฐสภาซึ่งจำนวนสมาชิกรัฐสภามาจากจำนวนสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรและสมาชิกวุฒิสภารวมกัน ผู้ทำหน้าที่ประธานรัฐสภามีจำนวน 2 คน คือประธานรัฐสภาจำนวน 1 คน และรองประธานรัฐสภาจำนวน 1 คน ลักษณะของการประชุมต้องเป็นการประชุมรัฐสภาและต้องมีบทบัญญัติให้มีการประชุมในเรื่องนั้นไว้โดยเฉพาะจึงจะมีการประชุมรัฐสภาได้ตลอดจนต้องเป็นเรื่องที่มีความสำคัญต่อประเทศ เป็นอย่างยิ่งและจะไม่มีการตั้งคณะกรรมาธิการสามัญเหมือนกับการตั้งคณะกรรมาธิการสามัญของ สภาผู้แทนราษฎรหรือวุฒิสภา ดังนั้น บทบาทของรัฐสภาจึงมีความสำคัญของการพัฒนาการเมืองไทยอย่างยิ่ง นอกจากนั้นในด้านการบริหารการพัฒนาการเมือง พบว่า การเมืองไทยเริ่มเข้าสู่ภาวะปกติ คือ การเมืองสมานฉันท์ ตามแนวทางการเมืองตามระบอบประชาธิปไตย อันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข โดยมีการจัดการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร ตลอดจนมีการจัดตั้งรัฐบาลโดยอาศัยกระบวนการทางรัฐสภา ตามรัฐธรรมนูญไทย ปี พ.ศ.2560 โดยรัฐบาลถือเป็นฝ่ายบริหารที่ได้รับอำนาจในการบริหารปกครองประเทศ รัฐบาลได้ใช้อำนาจเพื่อการบริหารการพัฒนาประเทศให้เกิดความเจริญก้าวหน้า มั่นคง และยั้งยืน โดยพบว่า รัฐบาลชุดปัจจุบัน รัฐบาลจึงมีแนวทางในการบริหารการพัฒนาประเทศครอบคลุมหลายด้าน อาทิ เศรษฐกิจ สังคม การศึกษา การสาธารณสุข และการคมนาคม เป็นต้น แต่อย่างไรก็ตาม พบว่า การบริหารปกครองและการบริหารการพัฒนาประเทศไทยภายใต้สภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป โดยเฉพาะทิศทางการสมานฉันท์ในสังคมไทย ภูมิรัฐศาสตร์ และภาวะเศรษฐกิจโลก ยอมมีประเด็นท้าทายต่อผู้บริหารประเทศในทุกระดับต้องเรียนรู้เพื่อรู้เท่าทัน อันจะส่งผลต่อความสำเร็จและความล้มเหลวของการพัฒนาในอนาคต จากเหตุผลดังกล่าว วิทยาลัยบริหารศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่โจ้ ซึ่งมีการจัดการศึกษาด้านการเมืองการปกครองและการบริหารสาธารณะ จึงเห็นความจำเป็นของการพัฒนาประเทศให้เกิดความเจริญก้าวหน้า และ ความมั่นคงในการพัฒนาประเทศ กอรปกับศิษย์เก่าของมหาวิทยาลัยแม่โจ้ หลายท่านได้ดำรงตำแหน่งระดับสูงในองค์กรทางการเมืองและองค์กรภาครัฐ ในประเทศไทย จึงเห็นสมควรจัดโครงการเสวนาทางวิชาการ หัวข้อ “ทิศทางและการปรับตัวทางการเมืองและการบริหารการพัฒนาประเทศไทย ยุคการเปลี่ยนแปลงทิศทางการสมานฉันท์ในสังคมไทย ภูมิรัฐศาสตร์ และภาวะเศรษฐกิจโลก : จากประสบการณ์สู่เวทีวิชาการ ” ประเด็น: กว่าจะเป็นนักการเมืองและผู้บริหารระดับสูง บทบาทของรัฐสภากับการพัฒนาการเมืองไทย การพัฒนาระบบการคมคมไทย การบริหารราชการส่วนภูมิภาคของไทย แนวทางการบริหารและการจัดการพื้นที่พิเศษโครงการแลนด์บริดส์ไทย แนวทางพัฒนาการบริหารและการบริหารการพัฒนามหาวิทยาลัยแม่โจ้กับบทบาทของการเป็นสถาบันการศึกษาในกำกับของรัฐต่อการการพัฒนาในสังคมไทย เพื่อให้ ผู้เข้าร่วมอันได้แก่ ผู้บริหารมหาวิทยาลัย คณาจารย์ นักศึกษา ศิษย์เก่า และผู้ที่สนใจทุกภาคส่วนได้มีความรู้ความเข้าใจในสถานการณ์ ทิศทาง เป้าหมายและแนวทางการพัฒนาการเมืองและการบริหารการพัฒนาประเทศ และสามารถนำความรู้มาปรับใช้ในการพัฒนาตนเอง พัฒนามหาวิทยาลัย และพัฒนาสังคม ให้สอดรับกับการพัฒนาประเทศต่อไปในอนาคต